Türkiye’de yıllardır Romanların uğradığı ayrımcılıktan söz etmekteyim. Derinlikte kalan yoksulluğun acıları yazıların içinde rüzgarın esintisi gibi kaybolur gider. Aslında Roman yurttaşların geleceğinin umutsuz yarınlardan kurtulamayacağı izlenimi yaratıyor.  Umutsu z hayata bakış gibi.

Sevdiğim bir öğretmen ağabeyimin güzel bir sözü vardır. “parasız insan hiç insandır” bu da umutsuzluğun bir işareti.

Marketlere girdiğimizde ürünlerin dudak uçurtan fiyatları umutsuzluk

Sağlık alanlarında yaşadıklarımız umutsuzluk

Toplumsal huzur ve barış anlayışı umutsuzluk

Eğitim durumumuz umutsuzluk

Gıda güvenliğimiz umutsuzluk

Yaşam standardımız umutsuzluk -  gariban ne yapsın!

Sonuç; umuda yolculuk bekliyoruz.

*********************************

İki hafta sonra okullar yeni eğitim ve öğretim yılına başlayacak

Kırtasiye umutsuzluk

Kıyafet umutsuzluk

Ulaşım umutsuzluk

Yemek ücreti umutsuzluk

Kreş ücreti umutsuzluk – gariban ne yapsın!

Sonuç; umuda yolculuk bekliyoruz

***********************************

Yazın son günlerini yaşıyoruz. Kışın sert günlerine yaklaşık bir buçuk ay var.

Kömür almak umutsuz

Odun almak umutsuzluk

Doğalgaz ödemek umutsuzluk – gariban ne yapsın!

Sonuç; umuda yolculuk bekliyoruz.

Yaşam koşullarından sadece Roman vatandaşlarımız etkilenmiyor, çünkü yaşamları Roman olmaya başladı.

İşçi umutsuz

Köylü umutsuz

Esnaf umutsuz

Memur umutsuz

Emekli umutsuz

Sanayici umutsuz – gariban ne yapsın!

Sonuç; umuda yolculuk bekliyoruz. Yoksullar mı? Onlar umudunu çoktan unuttu.

Yine de umut bekliyoruz. Güvenli yarınlar bekliyoruz. Kimse unutmasın, umut fakirin umut kapısı.