İnsanların öğrenme aşamalarına durup bir bakalım. Bir bebek dünyaya gelir. Çevresinde annesi, babası, büyükleri. Annenin yüz ifadelerini taklit eder. Çıkardıkları sesleri taklit eder. Biraz büyüyüp çocuk denecek yaşa gelir. Çevresi genişler. Arkadaşları olur. Arkadaşlarından yeni davranışlar ve sözler öğrenir. Bazen iyi, bazen kötü davranışlardır bunlar.

Ve eğer anne baba umursamaz ise aaa neler öğrenmiş diye eğlenir geçerse kötü davranış ve sözleri çocuk da iyi bir şey sanıp sergilemeye devam eder. Çocuk okula başlar, farklı ailelerde yetişmiş farklı davranışlara sahip birçok çocukla iletişimi olur. Ve her gün yeni iyi ve kötü davranışlar daha. Ama gelelim en önemli konuya. Çocuğun bu normal çevresinde eli silahlı insanlar yoktur. Çocuğun normal çevresinde mafyalar, çatışmalar yoktur. 

Birileri sürekli birilerini vurup durmuyor. Bir dizi işte izlesin ne olacak diyen aile büyükleri çocuğun bu dizleri nasıl algıladıklarının, nasıl benimseyip ve nasıl özendiklerinin farkında değillerdir. Çocuk, akşam bir mafya dizisi izliyor, özeniyor, taklit ediyor. Küfürlü konuşmaya başlıyor, kabadayı gibi davranmaya çalışıyor, başkalarına dikleniyor... Bu çocuk, silahı normal bir eşya, öldürmeyi normal bir eylem sanıyor. Çocuk, bilincine kazıdığı bu davranışları büyüdüğünde de sergilemeye devam ediyor. Eğer bilinç kazanıp doğruyu, yanlışı ayırırsa pırıl pırıl bir genç olarak devam ediyor hayatına. Ama bunların doğruluğuna inanarak devam ederse hayatına yazık oluyor evladınıza.. Ve aileler ki en büyük sorumluluğa sahip olmaları gerekenler dizi diye geçmeyin, çocuğunuz için siz farkında olun derim..